«زمستان سیاه»، مثلی قدیمی و نشان از دورانی است که برف و بوران، هم به دام و طیور می‏‏‌زد و هم زمین‏‏‌های کشاورزی را با زمهریر کشنده‏‏‌اش می‏‏‌سوزاند و چنان طولانی بود که حتی به ته‏‏‌مانده ذخایر هیزم و غذا رحم نمی‏‏‌کرد. امروز، دیگر از آن زمستان‏‏‌ها خبری نیست؛ نه باران و بورانی هست و نه بیمی از قحطی سوخت و مواد غذایی. قفسه‏‏‌ فروشگاه‏‏‌ها رنگین و مملو از اجناس است اما اعداد سیاهرنگی که یک گوشه اقلام بسته‏‏‌بندی به عنوان بهای کالا برای مصرف‌کننده درج شده یا تابلوی سفیدرنگی که قیمت میوه و تره‏‏‌بار را با ماژیکی آبی‏‏‌رنگ و بدخط نوشته یا تابلوی دست‏‏‌نویس پروتئینی‏‏‌ها که دیگر نرخ محصولات‏‏‌شان مانند قیمت طلا ساعت به ساعت تغییر کرده و به‏‏‌روز می‌شود، بازار را از رونق انداخته است.

داستان دو کارگری که کار پرزحمت و بیهوده‌‌‌ای انجام می‌‌‌دادند را اغلب شنیده‌‌‌اند؛ همان دو کارگری که یکی زمین را می‌کند و دیگری چند دقیقه بعد همان جا را پر می‌‌‌کرد. وقتی رهگذری علت را جویا می‌شود، به او می‌‌‌گویند: «‌ما سه کارگر هستیم که یکی زمین را می‌کند، یکی لوله را کار می‌‌‌گذارد و نفر سوم هم روی لوله را خاک ریخته و چاله را پر می‌کند؛ امروز نفر دوم یعنی همان که لوله را کار می‌‌‌گذاشت، نیامده است، ولی ما وظیفه خود را انجام می‌‌‌دهیم»!